In juni 1978 worden de 11-jarige Luc Leblanc en zijn drie jaar jongere broertje Gilles, tijdens het feest van Saint-Jean in het dorpje Nieul in de Haute Viennen, door een dronken automobilist aangereden. Gilles bezwijkt een paar uur later aan zijn verwondingen. Luc ligt een half jaar in het ziekenhuis. Hij geneest tenslotte van zijn zware blessures. Na al de operaties houdt Luc een blijvende herinnering aan het vreselijke ongeval over. Zijn linkerbeen is drie centimeter korter en het is ook zwakker dan het rechter. Het ongeluk heeft Luc Leblanc voor het leven getekend. Op zijn zeventiende besliste hij om priester te worden. Raymond Poulidor overtuigt hem ervan dat hij als wielrenner veel verder zal geraken. Zo werd Luc drie jaar later prof bij Toshiba.



Tour '91: grote Pyreneeënetappe naar Val Louron. Luc Leblanc begint in de gele trui aan de rit. Na de aankomst is echter al weer heel wat minder. Met tranen in de oge, zag Luc Leblanc, pas over de streep, hoe Miguel Indurain op het podium stond te pronken in de gele trui. De trui die hij pas vierentwintig vroeger had veroverd.



,,Wat moet ik zeggen? Het is duidelijk, niet? Ik heb aangeklampt zolang ik kon. Toen was het gedaan." Luc Leblanc kondigt zijn afscheid aan. ,,Men liet me geen andere keus. Men heeft mijn contract vroegtijdig opgezegd zodat ook vroegtijdig een einde kwam aan mijn carrière. De manier waarop de scheiding met Polti tot stand kwam, stemt me bitter. Mijn werkgever haalde gezondheidsproblemen aan en verklaarde dat ik niet meer geschikt was voor de wielersport. En dat alles zonder één enkel bezoek aan een dokter. Als ik zo ongeschikt ben voor de wielersport, hoe komt het dan dat ik vorig jaar nog zesde eindigde in de Waalse Pijl, vijfde in de Ronde van Romandië en tweede in het Frans Kampioenschap?"



Leblanc reed met de Grand Prix de Fourmies zijn laatste koers van zijn twaalf jaar durende succesvolle profcarrière.
Tom Vandenbussche