Giro 1996: Het titanenduel tussen Abraham Olano en Pavel Tonkov. Nadat Tonkov op de klim naar Pratonevoso zijn kunnen had getoond, kon Olano de roze trui net niet bemachtigen in de tijdrit. De Spanjaard kwam één seconde te kort om Tonkov uit de roze leiderstrui de tillen.



In de eerste van twee zware Dolomietenritten naar de Passo Pordoi, vielen er geen grote verschillen bij de toppers. In de sprint bergop pakte Olano wel de seconde terug op Tonkov, zodat de Spanjaard met 46 hondersten van een seconden leidde, met wel nog een etappe over de legendarische Gavia en de verwoestende Mortirolo te gaan. Boven op de Gavia voelde Olano de eindzege binnen bereik. Het volstond Tonkov te volgen op de Mortirolo. Een groepje van zo'n dertig renners werd meteen uit elkaar geslagen door de mokerslagen van Enrico Zaina. Alleen Tonkov, Ugrumov, Olano en Gotti konden mee.



Enkele honderden meters verder begon Olano achteraan te spartelen, om weinig later te lossen en nooit meer terug te keren. Tonkov was aan zijn rush naar de roze trui begonnen, ditmaal definitief.. Meter voor meter verloor Olano terrein in de ongelijke strijd. Het bezorgde Tonkov vleugels. De Rus ging nu zelf het tempo bepalen, evenwel zonder bokkesprongen. Hij had zijn lesje van de klim naar de Fedaia, in de etappe naar de Pordoi, goed geleerd. Op drie kilometer van de top bedroeg de afstand van Olano al bijna twee minuten. Vooraan viel Gotti aan. Alleen Tonkov kon mee, met de vingers in de neus.



Op de top volgde Olano al op 2'22". Zijn roze rijk had welgeteld één dag geduurd. In de resterende 32 kilometer naar Aprica konden Tonkov en Gotti hun voorsprong nog uitbreiden. Op Aprica mocht Gotti winnen van zijn goede vriend Tonkov. Het leverde een prachtig beeld op: Gotti en een tiental meter achter hem zijn vriend Tonkov, tegelijkertijd de handen in de lucht stekend. Olano verloor drie minuten en kon nog maar net zijn podiumplaats behouden. Ugrumov kwam drie seconden te kort.
Tom Vandenbussche

Hij werd in Spanje gezien als de opvolger van Indurain. Deze hoge verwachtingen heeft hij echter nooit kunnen waarmaken. Hij won wel de Vuelta a España in 1998. En zijn beste tourprestaties zijn 4e (1997) en 6e (1999). Maar aan de 5 Tourzeges van Indurain kon hij nooit tippen.
Tony van Heteren

7 februari 2002

Een aantal Spaanse toppers zullen niet meer aan de start komen in wielerwedstrijden dit seizoen. In november vorig jaar namen ze afscheid van de actieve wielersport. Onder meer Fernando Escartin, Melchior Mauri en ook Abraham Olano bevonden zich in dat geval. Olano werd vooral bekend als tijdrijder, werd zowel wereldkampioen op de weg en in het tijdrijden en presteerde zeer goed in de Vuelta met de eindwinst in 1998 als bekroning. Hieronder volgt een overzicht van zijn loopbaan.



Abraham Olano Manzano wordt geboren op 22 januari 1970 in Ahosta, een voorstad van San Sebastian. Zijn profdebuut maakt hij in 1992. Het is echter wachten tot 1993 wanneer hij zijn eerste betekenisvolle prestaties neerzet. Hij wordt 7de in de Trofeo Luis Puig en 2de in de Trofeo Castilla-Leon. Voor zijn eerste zege is het wachten tot 1994.



Zijn ploeg Clas smelt samen met Mapei en hij wint acht keer. Hij wint de Classica Alcobendas, het eindklassement van de Ronde van Asturie, waar hij een rit wint, hij wordt Spaans kampioen tijdrijden, hij iwnt de proloog in de Ronde van Catalonie en schrijft de criteriums van Segovia en Lanzarote op zijn naam. Daarnaast wordt hij 3de in de Ronde van het Baskenland, 20ste in de Vuelta, 12de in de Bycicleta Vasca, 30ste in de Tour, 13de in de Ronde van Galicie en 5de op het WK tijdrijden in het Sicilliaanse Agricento.



In 1995 smelten Mapei en GB samen tot één Belgo-Italiaanse ploeg, waar naast Belgen en Italianen ook nog plaats is voor renners van een andere nationaliteit. Zo ook Abraham Olano. En hij wint tien wedstrijden en nog niet van de minsten. Olano is de beste in alle drie de tijdritten in de Vuelta en hij wordt wereldkampioen op de weg in het Columbiaanse Duitama. De overige overwinningen behaalt hij in Spaanse criteriums. Daarnaast wordt hij ook nog 15de in de Ruta Del Sol, 2de in de Ronde van Valencia, 4de in Parijs-Nice, 8de in de Catalaanse Week, 9de in de Bycicleta Vasca, 17de in de Ronde van Burgos, 10de in de Ronde van Galicie, 2de in de Vuelta, na eindwinnaar Laurent Jalabert en zilver op het WK tijdrijden in Duitama.



In 1996 wint hij acht keer en hij mag dat doen in het wereldkampioenenenshirt. Hij wint het eindklassement en twee ritten van de Ronde van Romandie, het eindklassement en de rijdrit in de Ronde van Galicie en daarnaast nog drie criteriums waaronder één in ons land, een criterium in het West-Vlaamse Bavikhove. Aan ereplaatsen geen gebrek dat seizoen. Hij wordt 14de in de Ronde van Valencia, 24ste in Parijs-Nice, 7de in de Catalaanse Week, 3de in de Ronde van het Baskenland, 5de in de Giro, 2de in het Spaans kampioenschap, 9de in de Tour, 2de in de Olympische tijdrit in Atlanta, 6de o, de GP Eddy Merckx met Johan Museeuw, 16de in de Ronde van Puglia en 8ste in het WK tijdrijden in Luganao. Aan het eind van het seizoen verlaat hij Mapei voor het Spaanse Banesto. Banesto wil hem vooral uitspelen in de grote ronden, vermits de kopman Miguel Indurain ermee gestopt is begin 1997.



Dat jaar wint Olano acht keer. Hij wint een rit in de Ronde van Asturie, het eindklassement van de Bycicleta Vasca plus één rit, een rit in de Dauphiné Libéré, de slottijdrit van de Tour, een rit in de Ronde van Burgos, de GP Eddy Merckx en een Spaans criterium. Daarnaast wordt hij 8ste in de Ronde van het Baskenland, 3de in de Ronde van Aragon, 2de in de Ronde van Asturie, 4de in de Alplenklassieker, 2de in de Dauphiné Libéré, 5de in het Spaans kampioenschap, 4de in de Tour en 2de in de Ronde van Burgos.



In 1998 verzamelt ij vijftien bloementuilen voor Banesto. Hij wint de Ronde van Rioja, het eindklassement en de tijdrit in de Bycicleta Vasca, hij wordt Spaans kampioen tijdrijden, wint een rit in de Ronde van Galicie, het eindklassement in de Ronde van Burgos en de tijdrit, hernieuwt zijn zege in de GP Eddy Merckx met ploegmaat Garcia Acosta, hij wint met de Vuelta ziin eerste en enige grote ronde en daarnaast wordt hij nog wereldkampioen tijdrijden in Valkenburg en wint tot slot vier criteriums in Spanje. Ook behaalt hij weer een karrevracht ereplaatsen. Hij wordt 15de in de Ronde van Aragon, 6de in de Ronde van Catalonie en 2de in de Ronde van Galicie. Aan het einde van het seizoen verlaat hij Banesto en gaat naar ONCE.



Manolo Saiz wil de Spanjaard dolgraag in zijn team, want naast een zeer goede klassementsrijder is Olano ook een begaafd tijdrijder en dat is net de man die Saiz zoekt voor de ploeg van 1999. In dat seizoen wint Olano zes keer. Hij wint riten in de Ronde van Asturie en de Bycicleta Vasca, het eindklassement in de Ronde van Burgos en een rit, de zesde rit uit de Vuelta, die een tijdrit is en een criterium in Valencia. Hij wordt 7de in de Bycicleta Vasca, 11de in de Ronde van Catalonie en 6de in de Tour.



Hetzelfde aantal zeges haalt hij ook in 2000. Hij wint het eindklassement van de Ronde van Valencia en één rit, het eindklassement van Tirreno-Adriatico en de tijdrit, het eindklaasement van het Internationaal Wegcriterium en een tijdrit in de Vuelta, waarin hij overigens nog 19de wordt. Verder wordt hij 34ste in de Tour en valt hij net buiten het podium van zowel de Olympische tijdrit in Sidney als het WK tijdrijden in Plouay, waar hij telkens vierder wordt.



In 2001 wint hij maar één keer : de Classica del Albantos. Daarnaast wordt hij 13de in de Ronde van het Baskenland, 26ste in de Giro en 64ste in de Vuelta. En dan deemstert hij helemaal weg in 2002.
Lieven Vanpoucke